Pokój nr 2

Pokój nr 2

V. Aurielle Murduck
V. -
V. -
V. -

Jest to przestronny, czteroosobowy pokój. Wysokie ściany jasnej barwy, ciemniejsze panele i porządne wejście, a wszystko to utrzymane w zgranej tonacji. Pomieszczenie ma duże okna, pozwalające wpaść tu dostatecznej ilości światła i wejście na niewielki balkon – miejsce wyposażone w kilka rozkładanych krzeseł. Widok przepiękny – bo wprost na ogród.
Pełne umeblowanie. Cztery schludne, jednoosobowe łóżka z osobistymi szafkami nocnymi, cztery biurka z osobnymi krzesłami i taka sama liczba wysokich szaf. Z lewej strony znajdują się drzwi do łazienki, zaopatrzonej we wszystko co potrzeba – a także sporą ilość miejsca. Osobiste szafki, duże lustro i dwa zlewy , tak by ogarnąć się na raz mogło więcej osób. Prysznic w rogu pomieszczenia oddzielony jest ścianką, tak samo jak smukła wanna. Na ścianach tkwi kolekcja haczyków na ręczniki.
Narzuty i wszystkie osobiste drobiazgi zdradzają, gdzie kto śpi. Na środku stoi niski stolik z czterema poduszkami, coś w stylu japońskim, by usiąść, porozmawiać, poczytać. Mimo to pozostaje dużo wolnej przestrzeni.
Przy oknie znajduje się łóżko pokryte ciemną pościelą, wokół poduszek siedzi gromadka pluszaków. Misie, zajączki, kotki, niektóre słodkie, inne nieco przerażające w stylu gotyckim czy surrealistycznym, dorównują wielkości średniej wielkości psu. Tkwią w wianuszku na pościeli, jak strażnicy snu właścicielki. Blat biurka, pościel a także spora część podłogi zajmują kartki. Strony z notesów zapisane, pomazane, zabazgrane walają się po tej części pokoju. Gdyby ktoś przyjrzał się bliżej, zauważył by, że jedne kartki pokryto łagodnym pismem, podczas gdy drugie zapełnione są ostrymi, kanciastymi literami. Trochę dalej wisi worek treningowy, a sporo rzeczy osobistych zalega na oparciu krzesła i drzwiach szafy.
Drugie zajęte w tym pomieszczeniu łóżku pokryte jest zieloną kapą. Póki co, w nogach stoją dwie średniej wielkości walizki i duży karton. Wygląda na to, że ktoś będzie miał dużo rozpakowywania...

Tyle dźwięków i nowych wrażeń. Aurie miała już pewność, że przyswoiła sobie zapach szkoły. Czystość i pęd. Polubiła pewnego rodzaj bieganiny i opanowany chaosu w ty miejscu. Niemniej, czas jej pobytu był krótki i oprócz spotkania z Victorią, było raczej niewiele osób, z którymi otwarcie zamieniła kilka słów.
Zamknęła za sobą drzwi, wchodząc do pokoju. Rozpakowała się już, ubrania grzecznie tkwiły w szafie, zeszyty i książki na biurku, a same walizki znalazły miejsce pod łóżkiem. Na jej szafce nocnej, która wyjątkowo nie posiada lampki, leży niewielka pozytywka i telefon. Na co ślepemu telefon? Nie ma sposobu by Aurielle wiedziała co klika i jak wchodzi się do menu głównego. W każdym razie komórka potrzebna jej jest jedynie do obierania i wiązania połączeń, bo przynajmniej wie, jak rozmieszczone są numery.
Szafa została zajęta w trzech czwartych przez ubrania, łącznie z najróżniejszymi jej strojami. Na biurku dziewczyna skądś skombinowała wazon z pięknie pachnącymi kwiatami, tuż obok w niewielkich stosach leżą specjalne, grubsze niż u innych uczniów podręczniki. Aurie zdążyła je już przejrzeć, chociaż ilość materiałów napawała ją niejasnym lękiem.
Na jasnozielonej narzucie łóżka, obok poduszki leży niewielka maskotka, nieco wyleniały, pluszowy miś. Pamiątka z dzieciństwa, do której Aurielle ma sentyment, ku chichotom ojca. Pod sufitem zawiesiła mały dzwoneczek, poruszający się lekko pod wpływem wiatru.
Dziewczyna wzięła głęboki oddech, zdjęła sandały i rzuciła się na łóżko. Okno było otwarte, więc w pokoju panował przyjemny chłód, ale i tak była wymęczona upałem.
Dziewczyna zaczęła obracać w dłoni telefon, zastanawiając się, czy by nie zadzwonić do Matt’a. Co robił, jak się ma? Czy też tęskni? Pewnie tak. Miło by było usłyszeć jego głos, ale czy nie uznałby jej za zbyt… Miękką? W końcu jest tu od niedawna…
Zignorowała tą myśl i odłożyła komórkę, wstając z pościeli. Z szafki wyjęła paczkę ciastek, kładąc ją na małym stoliku na środku pokoju. Wzięła podręcznik od chemii i usiadła na najbliższej poduszce. Musi jeszcze przejrzeć i przypomnieć sobie parę rzeczy. Czytała szybko, o ile czytaniem można nazwać wodzenie palcami po skomplikowanej sekwencji punktów.

Nie wytrzymała godziny. W końcu odstawiła książkę, wzięła telefon i wystukała numer ojca.
Nie odpowiadał.
Miała szczerą chęć zadzwonić jeszcze raz, ale więcej niż dwa nieodebrane połączenia na sekretarce w domu mogłyby go zaniepokoić, a ostatnie co chciała, to zamartwić Mattt’a. Odłożyła komórkę, wrzuciła kilka książek do torby i postanowiła gdzieś wyjść. Dziwnie ją ostatnio nosiło. Lubiła spokój, ale zwiedzanie szkoły i jej okolicy również miało coś w sobie.
Zamknęła drzwi na klucz i wyszła z pokoju.
 
[zt]